De solidariteit is weg’
Aan deze samenleving is niets meer samen
Kim Besselink
De coronatijd heeft één ding duidelijk gemaakt. Veel teamleden zitten niet meer goed in hun vel. Zijn niet meer gelukkig in hun werk.
Neem de zorg in de ziekenhuizen en verpleeghuizen. Daar is de mindset de afgelopen 22 maanden verschoven van ‘we hebben het goed en leuk samen’ naar ‘wat maakt mij het uit’. Leidinggevenden stonden zo onder druk dat ze niet meer letten op de verhoudingen in hun teams. En juist onder die druk is nu goed zichtbaar geworden waar de pijnpunten zitten.
De leidinggevenden, als representanten van de organisatie, luisterden in coronatijd steeds minder naar hun mensen. Die hebben nu zoiets van ‘als de organisatie niet meer naar mij luistert waarom zou ik dan nog mijn best doen?’
Ze zijn het gewoon spuugzat en zijn om zich heen aan het kijken. Ze vertrekken gewoon. Het gemis aan de menselijke maat, het schouderklopje, het samen doen. Steeds vaker hoor ik in de zorg de vraag ‘Waar blijf ík dan?’. In 2020 kregen ze nog applaus, in 2021 waren ongevaccineerden ineens een wappie en in 2022 zijn ze straks werkloos. Ze trekken het gewoon niet meer.
Menselijke maat
Het zou wel te keren zijn, als de leidinggevenden voor hun personeel zouden gaan staan. Maar daar is lef voor nodig en de structuur van de organisatie is daarvoor al te zeer verzakt, helaas. De bureaucratie, het invullen van formulieren in plaats van handen aan het bed, het maakt de zorg niet aantrekkelijk meer. De menselijke maat is verdwenen. Waardoor medewerkers voor zichzelf gaan kiezen.
In de zorg komen steeds meer ZZP’ers. Zorgmedewerkers die zichzelf verhuren. Dan kunnen ze zelf bepalen waar en wanneer ze werken. Ze hebben geen diepgaande kennis van de patiënten meer, zijn geen onderdeel meer van een team. Gevolg: méér en zwaardere medicatie voor de patiënten.
En niet alleen in de zorg, je ziet het ook bij de politie, het vak van wijkagent is uitgehold. En bij gemeentes, de bureaucratie en de druk zijn enorm.
Kortom, aan deze samenleving is niets meer samen, we zijn enorm egocentrisch geworden, de solidariteit is weg. Mensen kiezen voor zichzelf. Ze waren heel lang flexibel en bereid zich aan te passen, ook voor minder salaris. Maar de werkgevers en overheid geven niks terug, ze voelen geen waardering meer, het houdt een keer op…